Niet perfect, maar gelukkig
Deze zeven JOY-lezers hebben één ding gemeen: ze zijn niet perfect - maar gelukkig! Ze vertellen ons hoe ze erin geslaagd zijn om hun zwakheden niet te breken, maar om ze in kracht te transformeren.
"Ik vocht altijd voor maat 36 - vandaag werk ik als een model!"
Katharina (23), paralegal en uitgebreid model
"Ben je vandaag in de sportschool geweest? Wat heb je vandaag gegeten? Wat, weer chocolade? 'Katharina moest vragen als deze van haar voormalige vriendje blijven horen.
"We kwamen samen toen ik 16 was. Hij had last van mijn buik, die ik had gekregen samen met de weelderige buste in de puberteit. Hij vertelde me non-stop dat ik moest afvallen. Als kind was ik altijd slank geweest, maar op dat moment woog ik 70 kilo op 1, 76 meter - en ik had er zelf last van en zette mezelf onder druk. "
Katharina maakte tien kilo minder door sport en dieet, maar stagneerde toen het gewichtsverlies. "Mijn vriend bleef me benadrukken, 'Je bent gewoon te lui om te vechten voor een mooi figuur, ' was zijn eeuwige verwijt. Dat ging zo drie jaar zo door en werd voor mij steeds meer een last! "
"Ik hou ook van de juiste man"
"Gelukkig heb ik hele lieve ouders die me altijd hebben verteld dat ik geweldig ben zoals ik ben. Ze hebben me duidelijk kunnen maken dat mijn vriend gek is. Houdt niet echt van me, maar heeft alleen een absurd ideaalbeeld van een vrouw in zijn hoofd. Op een dag - ik had net nog eens drie kilo gewonnen en hij zag er bijzonder dom uit - ik zat toevallig in ondergoed voor de spiegel. Ik keek naar mezelf, draaide me om en dacht: 'Wat is dit? Ik ben mooi! ' Ik was zelfs mooi met 70 pond! "
Katharina besloot uiteindelijk een einde te maken aan de kwelling en bij haar karakter te blijven. Vanaf die dag at ze wat ze proefde. Ze gooide de vriend eruit en herwon haar levenslust! "Het was de juiste beslissing. Op het moment dat ik stopte met me constant zorgen te maken over mijn fouten, verdwenen ze vanzelf!
Mijn collega op het bedrijf, waar ik als paralegal werk, maakt het niet uit of ik tien kilo meer of minder weeg, net als de man van het modellenbureau die me twee jaar geleden benaderde. Sindsdien werk ik af en toe als een Plussize-model en doe ik mode- en lingerie-shoots voor catalogi!
En ik vind nog steeds de juiste man, daar ben ik vast van overtuigd. Hoewel ik altijd een man leer kennen die een probleem heeft met mijn karakter. Maar eerlijk gezegd heb ik dergelijke idioten niet meer nodig! "
"Hij noemde me dwergneus!"
Inna (29), afgestudeerd pedagoog
Toen ze haar eerste vriend ontmoette, begon Innas Leidensweg: "In die tijd was ik bijna 18 en nam ik de eerste die me wilde hebben. Vanaf het begin noemde hij me 'Dwarf Nose' en maakte hij mijn uiterlijk belachelijk. Al snel stelde ik me voor dat andere mensen ook geamuseerd waren over mijn neus en mijn maat, ik ben slechts 1, 54 m. Door mijn groeiende complexen hoorde ik overal spot. 'Inna werd steeds lelijker.
"Op een gegeven moment ging ik niet meer naar buiten, beschermde mezelf, zat ik gewoon voor de tv. 'S Nachts kon ik niet slapen, op school ging het bergafwaarts. "In die tijd hielp haar de liefde van haar ouders en gesprekken met de beste vriendin. "Ze spoorden me aan om mijn vriend in de wind te schieten. Dat was de beslissende stap. Ik was op zoek naar een volledig nieuwe omgeving, ging naar de pedagogische studie van Duisburg naar Mülheim, begon opnieuw bij nul - en besefte dat mijn veronderstelde lelijkheid vooral een geest in mijn hoofd was. "
Inna's tips voor donkere dagen: "Uitgaan, praten met mensen, andere verhalen horen - dat relativeert veel!" Een jaar geleden ontmoette Inna haar droomman: "Hij is superlief en vindt mijn onderscheidende neus gewoon sexy!"
"Mijn moeder heeft al haar frustratie op mij gedumpt - en mijn zus verwend"
Jana (29), fotograaf
Gedeporteerd naar het kindertehuis - omdat de ouders uit elkaar gingen. Jana uit Berlijn beleefde een moeilijke jeugd. "Ik was het zwarte schaap van de familie. Het huwelijk tussen mijn vader en mijn moeder stond op het punt te mislukken en mijn moeder projecteerde alle woede die ze op mijn vader had op mij.
Mijn grote stiefzus, die van haar 'goede', eerste echtgenoot was, had geen problemen. Maar ik moest elke extra verdienen door schoon te maken. Tegelijkertijd luisterde ik voortdurend naar hoe dom ik was. Ik was verlegen, mager, vond mezelf lelijk en waardeloos. "
De ruzies thuis werden erger en erger totdat ze er niet meer tegen kon. Ze was toen elf. Via het jeugdzorgkantoor kreeg ze een thuisplaats - stemde de moeder in.
"Dat was het dieptepunt, ik voelde me afgewezen. Maar thuis bloeide ik snel, vond leuke vrienden - en mijn passie: de fotografie! Ik begon foto's van de meisjes te maken en leerde mensen met verschillende ogen te zien. Later kreeg ik een baan bij een modetijdschrift. Ik werd sterk en succesvol zoals ik vandaag ben - en gelukkig: twee jaar geleden ontmoette ik mijn verloofde Marcin, met wie ik in Berlijn woon. We gaan binnenkort trouwen! En ondertussen heb ik mijn moeder vergeven, we ontmoeten elkaar zelfs zo nu en dan! "
"Ik at constant alles in me op. Totdat ik begon te kotsen! "
Denise (26), bedrijfseigenaar
Het begon om 15 uur: het eerste dieet. Ik voelde me mollig - helemaal idioot, want ik woog slechts 53 kilo op 1, 65 m! "Voor Denise was het de eerste stap in haar ziekte: boulimia.
"Vandaag weet ik dat het grootste probleem was dat ik nooit kon zeggen wat me echt dwars zat. Ik gaf er de voorkeur aan om mijn twijfels door te slikken omdat ik iedereen wilde behagen - en omdat ik mijn moeder, een alleenstaande ouder met drie kinderen, niet wilde belasten. Ze besprak al haar problemen met mij - maar ik bedoel niet met haar! Dus begon ik te kotsen in plaats van dingen openlijk aan te pakken! "
De boulimia bepaalden geleidelijk het leven van Denise, ze daalde dramatisch, woog op 16-jarige leeftijd, slechts 39 pond. "Niemand merkte het in eerste instantie, het was maar een kleine aanval." Vooral toen Denise zich belast voelde, braakte ze letterlijk. "Ik voelde me daarna zo goed, bevrijd van alle zorgen en problemen. Later werd braken doodsangst naarmate de aanvallen steeds erger werden. Ik was me ook bewust van het gevaar dat veel vrouwen stierven aan boulimia! "
Denise stopte met school omdat ze zich niet meer kon concentreren. "Toen ik 18 was, besefte mijn moeder wat er mis was met mij en stuurde me onmiddellijk naar de dokter!" Hij haalde haar over naar een therapie. Het is een lange weg geweest met veel terugvallen, maar Denise is nu al drie jaar vrij van aanvallen.
"Het heeft me vooral gesterkt dat ik een eigen bedrijf kon beginnen met mijn kleine promotiebedrijf. Door therapie heb ik eindelijk geleerd van mijn lichaam te houden en voor te zorgen - en ook nee te zeggen en duidelijk uit te drukken wat me dwars zit. Interessant genoeg word ik veel beter geaccepteerd dan toen ik iedereen wilde behagen. Vandaag kan ik zeggen: ik ben een volledig gelukkig mens. "
"Ik wilde er altijd gezond en gebruind uitzien - en kreeg kanker!"
Tanja (36), medisch assistent
Brandweer, pompoen, koperkop - er is geen dom woord voor 'roodharige' waar ik niet eerder naar hoefde te luisteren. Ik haatte mijn rode haar en mijn witte huid. "Tanja wilde een" gezonde "teint hebben. "Ik gebruikte zelfbruiner, caroteen, alles dat bestond. Toen ik 16 was, lag ik vier keer per week in het solarium, gewoon zodat mijn witte huid een beetje gebruind leek. "
In april 2008 ontdekte ze een moedervlek op haar been en ging naar de dokter. De schokkende diagnose: kwaadaardig melanoom, een kwaadaardige huidtumor. "Je kunt aannemen dat ik er verantwoordelijk voor was door de vele uren in het solarium. Als de kanker pas twee maanden later was ontdekt, zou ik nu dood zijn! "
De tumor uit het been werd verwijderd, later een uit de arm. Ze verloor haar baan in een laboratorium in Kaiserslautern. "Lager dan het gat waarin ik viel, kan er geen zijn. Ik kreeg de ergste depressie! "
Haar huidige man Michael, 34, richtte haar toen op. "Bijna gelijktijdig met de diagnose besloten we te trouwen. Mijn man en een therapeut hebben me uit de depressie gehaald. Langzaam realiseerde ik me wat een kostbaar geschenkleven is. Ik ben vandaag elke dag blij! En over mijn lichaam, dat zoveel heeft meegemaakt. Ik ben in februari geopereerd - ik weet zeker dat het de laatste was! "
"Ik dacht dat het liefde was, zei ja - en landde in de hel!"
Julia (23), tv-producent
Het jaar 2009 was echt een jaar voor Julia, onafhankelijke tv-producent uit Leipzig: "Ik kreeg een voorstel voor het huwelijk op oudejaarsavond, trouwde op 26 juni 2009 - en besefte kort daarna dat het een extreem stom idee was." Sinds het begin Januari is ze weer gescheiden.
Julia weet nog steeds niet wat haar ertoe bracht om in een relatief gehaaste toestand te trouwen: "Ik zei ja, toen mijn roze-gekleurde bril opnieuw bijzonder mistig was. We kenden elkaar al een jaar en omdat mijn man beroepssoldaat was, hadden we nauwelijks tijd samen doorgebracht. Gaandeweg besefte ik dat hij niet alleen een soldaat aan het werk was, maar ook thuis. Zack, zack, mars, maart - hij was erg betuttelend.
Toen hij daar was, voelde ik dat ik niet meer kon ademen, zo vergiftigd was de atmosfeer. Ik moest er gewoon uit! Toch was het verschrikkelijk, omdat iedereen me waarschuwde voor de uitslag bruiloft, en ik vond het moeilijk om ze gelijk te bewijzen. Bovendien voelde ik me een mislukking, slechts 23 en al een huwelijk in het zand.
Ik schaamde me. Maar tegelijkertijd wist ik: nu moet je door en aan iedereen laten zien dat jij de baas bent over je fouten. Want als ik zwakte had getoond, zou mijn man hebben gedacht dat ik hem nog steeds bijhield ... "
Al een week na de pauze was Julia op zoek naar een nieuw appartement. "Het gaf me een enorme kracht om mijn leven weer onder controle te krijgen: opruimen, inpakken - toen ik klaar was, voelde ik me vrij. Nu gebruik ik een twee maanden durende opdracht van BMW in Lissabon om de sterke, onafhankelijke single-jersey te worden die ik vroeger was. Je maakt fouten - het belangrijkste is dat je jezelf kunt vergeven! "
"Ze hebben me gepest, gekidnapt en me dom verklaard!"
Sarah (25), ergotherapeut
Het was de opleiding waar ze van had gedroomd, en Sarah was er trots op dat ze was opgeleid als ergotherapeut in Leipzig - maar toen begon het pesten: 'Ik was de enige die' slechts 'een middelbare schooldiploma had. Alle anderen hadden Abi of zelfs een diploma. Dat is waarom ik vanaf het begin ben bedolven. "
Sarah herinnert zich dit keer met grote woede: "Niemand wilde groepswerk met me doen, er werd gelachen toen ik vragen stelde aan de docent, en in projecten die de klas van plan was, werd ik niet uitgenodigd. Toen ik lezingen gaf, praatte iedereen, lakte hij zijn nagels of deed hij alsof hij sliep. "
Sarah werd bestempeld als kinderachtig, onvolwassen, onervaren en incompetent - en door die medestudenten die, net als 12-jarigen, Sarah's materialen schilderden of verborgen.
"Ik werd steeds onzekerder, voelde me op een gegeven moment echt dom, schreef alleen slechte cijfers en nam 13 kilo! Ik was zo uitgeput dat ik de hulplijn belde! "
Maar één persoon stond naast haar: haar kamergenoot destijds, zelfs een ergotherapeut: 'Ze luisterde altijd naar me en raadde me aan dingen te doen die me een gevoel van voldoening zouden geven. Dus heb ik me aangemeld bij een hiphopdansgroep, waar ik eindelijk aardige mensen vond. Deze ondersteuning gaf me de kracht om de training te voltooien.
Vandaag ben ik succesvol en behandel ik zelfs jeugdige slachtoffers van pesten. Ik studeer aan de zijkant, heb het spek gedanst - en wanneer ik een van mijn voormalige kwelgeesten op straat ontmoet, denk ik alleen: 'arme worst'. "
Het JOY dieetplan helpt om af te vallen >>
SHAPE Online: Goed vasten >>
