Foto: Nicole Schmauser voor MAXI
stijlkolom
Welke is beter? Een beenverlengende skinny jeans? Of een flatterende bootcut-jeans? Marlene Sørensen en Christine Ritzenhoff bespreken
Christine Ritzenhoff over skinny jeans:
Het besef kwam langzaam. Alleen stiekem, heimelijk voor de spiegel thuis, terwijl aan de achterzijde nog steeds de wisselparachute, het prijskaartje, bengelen. Op de kont van mijn eerste skinny jeans, vers gekocht, inclusief een zak twijfel: is ze niet te strak? Zie ik er niet uit als een nappo nougat? Ik gaf haar twee weken proeftijd. Toen scheurde ik het prijsplaatje af, stopte mijn andere experimenten (Blow, Bootcut, Marlene) in de kelder en wist: Nappo of niet - zij is de juiste.
Oké, laten we wel wezen: in de buis zien mijn benen er verre van uit als die van Agyness Deyn of Sienna Miller (dat zou te mooi zijn). Deze zijn a) veel te kort en b) niet tandpasta dun genoeg. Maar, en dat spreekt voor een strakke jeans: mijn benen zien er veel langer uit. En ze kunnen tenminste niet worden verward met Dumbo's Rammers. Wat onvermijdelijk zou gebeuren op 1, 60 hoogte en een brede jeans.
Dat brengt ons bij argument nummer twee: ballerina's.
Mijn favoriete schoenen. Die onder strakke jeans schattig en, ja, zelfs een beetje sexy look. En onder alle anderen, nou, niet te zien. Dit geldt trouwens ook voor enkellaarsjes. Dus waarom zou ik honderden euro's uitgeven aan iets dat niemand anders ziet behalve ik en mijn schoenenkast? Of zou je een paar flares in je enkellaarsjes stoppen? Tot ziens.
Laten we echter realistisch zijn: misschien is dit het laatste seizoen waarin mijn tube als een hot gedeelte wordt beschouwd. Ziet er tenminste hard uit. Maar totdat dat gebeurt, draag ik gewoon elke dag een andere van mijn favoriete stukken: petticoats, tunieken, A-lijn shirts. De enige en eigenlijk alleen maar te smalle benen passen - dit seizoen, het volgende en ook daarna. Vertrouw me Het heeft geen parachute nodig.
Marlene Sørensen op bootcut jeans:
Ik weet het, ik zou het moeten doen. Ik weet dat de wetten van de mode erom vragen, maar: ik kan geen afstand doen van mijn bootcut-jeans. Niet voor een skinny jeans. En ik probeerde op de buis te komen. Of in ieder geval mezelf neerleggen bij haar onvermijdelijkheid (want alles wat Kate Moss voorschrijft wordt als onvermijdelijk geaccepteerd, zij is de Kim Jong-Il van de mode).
Ik heb ze op hoge hakken gedragen, geprobeerd in sierlijk verlichte kleedkamers voor licht concave spiegels, 250 euro uitgegeven voor een zogenaamd slanker makker stel. Alles had geen doel. Mijn benen zien eruit als skinny jeans als twee stapels blauw gespoten blik.
Wanneer ik er een op heb, wil ik mijn oude bootcut opzetten
En soms, als ik subliem wil zijn, doe ik dat ook. Ik voel me meteen beter. De bootcut maakt een platte buik, een mooie kont en ze komt gracieus overeen met mijn dijen. Ze vleit het figuur zoals alleen een Ier doet na het vierde biertje. Met hen (de jeans, niet de Ieren) verhuisde ik, reisde naar Amerika, spatte door de modder op mijn eerste open lucht, ze waren daar toen ik samenkwam met jongens en liet ze weer achter in pubs op het strand het auditorium in Wimbledon.
We kennen elkaar. Ik kan ze in vertrouwen nemen.
Ze hebben maar één nadeel: ze lijken naast een buis hopeloos verouderd. Oneigentijdse. Boring.
Tot nu toe. Aangezien jeanstrends alleen de duur van een nachtblauwe wasbeurt hebben, komt de bootcut opnieuw. Leuk, totdat ze de overhand hebben, je eruit ziet als een modelikt. Voor degenen die er bang voor zijn, hebben de ontwerpers de jeans gewoon een nieuwe naam gegeven: Wide Leg. Ik heb drie paar gekocht. Sindsdien kan ik overdag weer ademen.
