Foto: iStock
- Zijn we binnenkort daaa?
- De binnenste klok
- Trucs tegen ongeduld
- Schat afstanden in
- Hoe de herinnering ons bedriegt
Zijn we binnenkort daaa?
"Zijn we binnenkort daaa?" Als kinderen bleven we vragen. En zelfs vandaag vragen we ons af waarom we vaak fout gaan wanneer we wachttijden en afstanden schatten. Wat zit er achter ons ongeduld.
Eigenlijk hebben we niets tegen het wachten zelf - al was het maar niet deze tijd zou altijd heel langzaam voorbijgaan. De tien minuten die we aan de kassa doorbrengen, lijken eindeloos - de twee uur durende film daarna lijkt ons voorbij te schieten. Waarom beschouwen we het verstrijken van minuten en uren vaak als anders? En hoe worden we minder ongeduldig ?
De binnenste klok
"In feite meten we tijd vaak alleen door te voelen", legt tijdonderzoeker Marc Wittmann uit. In plaats van nog een keer naar de klok te kijken om erachter te komen hoeveel minuten zijn verstreken, schatten we een tijdsperiode meer zoals hoeveel of weinig er in de tussentijd is gebeurd. Hoe minder we ervaren, hoe langzamer onze innerlijke klok tikt - dus de tijd gaat voorbij voor een snurker. En hoe ongeduldiger we worden. Daarom staat er niet voor niets: tijd is relatief.
Trucs tegen ongeduld
Dus wat zijn kortere wachttijden die we niet kunnen beïnvloeden? Precies: afleiding. Of je nu naar de smartphone, het boek of een leuk praatje kijkt . Overigens wordt de wachttijd - zonder onze medeweten of toewijding - vaak gezoet door een paar trucjes slimme ontwerpers. Bijvoorbeeld, niet zonder reden, zijn de wachtruimtes voor liften vaak uitgerust met spiegels of schermen. Ze moeten onze ogen vangen, ons tot andere gedachten brengen, ons vermaken - en de wachttijd verkorten.
Het dient hetzelfde doel dat op veel luchthavens de routes tussen de aankomsthal en de bagageband opzettelijk werden uitgebreid. Omdat: als we rennen, de tijd sneller voorbijgaat voor ons, alsof we onze benen in de buik houden.
Schat afstanden in
Het is net zo gemakkelijk om ons brein voor de gek te houden wanneer we schatten hoe lang we moeten reizen of hoe lang de afstanden zijn. Studies tonen aan dat we wegen met veel bochten langer beschouwen dan rechte wegen. Op dezelfde manier schatten we een route die de stad uit leidt of veel bergop of bergaf gaat, zoals meer dan op een vlak vliegtuig dat over wegen loopt.
Hoe de herinnering ons bedriegt
Een Japanse studie toont ook aan dat bekende routes - zoals die naar het werk - na een paar jaar automatisch langer worden ingeschat. Hier worden de individuele indrukken van de afgelopen maanden eenvoudig samengevat door de hersenen - en de "herdenkingsberg" laat de baan langer lijken.
Ten slotte is er een algemeen inzicht: "Voor ons gevoel voor tijd spelen alleen ervaringen die nieuw voor ons zijn of ons emotioneel hebben bewogen een rol, die we toeschrijven aan een bijzonder lange duur daarna", zegt Wittmann.
