Nee, ouders zijn alleen maar mensen.
Tegenwoordig hoeft bijna niemand zelf iets te onthouden.
Foto: stock.xchng
Verjaardagen en tandartsafspraken zijn in de organisator. De computer slaat gegevens en feiten op. De rest moet in gedachten worden gehouden. Of de ouders.
Omdat kinderen natuurlijk de moderne geheugenwinkels gebruiken, denken ze dat de hele wereld zo is. Ik denk dat ze denken dat ouders een soort geheugenchip op twee poten zijn waarmee je kunt knuffelen.
"Papa, kun je me eraan herinneren dat ..." ze beginnen met hun bestellingen.
Neem een sporttas mee, breng een leenboek terug, koop een Ü-Ei, ga op tijd naar de afspraak, doe rekenwerk, blaas je fiets op en wat drijft je nog meer.
Nu zou je denken dat er voldoende ruimte in het bovenliggende geheugen is voor kleine geheugentaken, omdat de computer ook voldoende voor hen afneemt. Alleen met drie kinderen, twee werkende levens en de rest van het dagelijks leven zijn er veel dingen om in gedachten te houden. Er raakt al iets in de war.
Dan ligt in de sporttas het leningsboek, waar we al weken naar op zoek waren en dat vele malen de waarde ervan kostte. De tandarts wacht tevergeefs op de patiënt. Want de klasgenoot krijgt een verjaardagsbezoek, dat pas over twee weken is. Uiterlijk merken de kinderen dat ouders alleen maar mensen zijn. Geen chips.
Andreas Juhnke
