Foto: Wunderweib
- Hoe ik een locomotief werd
- Backstage bij de Starlight Express
- Meer dan alleen een kinderdroom - Mijn transformatie
- Mijn eerste keer
Hoe ik een locomotief werd
"Mijn eerste keer was Starlight Express - verontrustend omdat ik helemaal niet in de musical zat, maar op een schoolreisje op de lagere school.
Mijn stoelgenoot in de bus was het weekend daarvoor in de Starlight Express Musical geweest, en toen had hij genoeg tijd om zijn favoriete teksten te onthouden om asynchroon mee te zingen met het geluid van zijn Walkman gedurende 3 uur. Dit resulteerde in een zeer schuine endemische worm, omdat ik als originele geluiden op dat moment alleen maar kon raden.
Hoewel ik mijn hele jeugd op slechts 80 km afstand heb doorgebracht, zou het me meer dan twee decennia kosten om het origineel eindelijk te zien. Op de een of andere manier heb ik het nooit op tijd gehaald en dus bleef alleen de ervaring van het schoolreisje tot nu toe in mijn geheugen.
Maar toen ik de kans kreeg om er persoonlijk naar te kijken en zelfs backstage, wist ik: "Juhu! Nu is mijn uur voorbij en kan ik eindelijk aan de vreemde jeugdherinnering werken met verschillende indrukken."
Bij het beste weer ging het op een vrijdag van Hamburg naar Bochum, natuurlijk passend bij de trein. De juiste stemming bij een buitentemperatuur van 31 graden en een IC zonder airconditioning loonde niet echt, maar nog steeds beter dan op kantoor zitten, dacht ik bij mezelf. Daarnaast was ik natuurlijk redactioneel voorbereid op mijn Starlight Express-reis en bouwde ik een zekere empathie op met oude treinen vanwege het verhaal van Rusty. De Damfplok Rusty heeft tenslotte zeer indrukwekkend bewezen dat het, ondanks de oude technologie, verre van een "oud ijzer" is.
Backstage bij de Starlight Express
Op het terrein werd ik vervolgens naar de heilige backstage-hallen van de Starlight Express geleid en wat ik daar mocht ervaren, zal ik niet zo snel vergeten. Het 27-jarige muzikale succesverhaal doet denken aan talloze foto's op de muren, bijna elke hoek is een stukje geschiedenis
(zie ook backstage-galerij). Of het nu gaat om garderobe, rolschaatsmeester of visagist, je merkt gewoon hoe geweldig het team wordt gespeeld en hoeveel plezier en trots op dit werk. Het is bijna als een klein stadje achter de schermen, er is een reparatiewerkplaats, een wasserette, een kleermaker en zelfs de materialen voor de uitgebreide kostuums worden daar zelf gemaakt.
Overigens is direct achter het podium een van de belangrijkste plaatsen voor de muzikale artiesten: het waterstation! Maximaal 2 LITER! De snelle Starlight Express-sterren verliezen water tijdens een show. Omdat je echt elke vrije minuut hebt om te "tanken". Sommige kostuums kunnen zelfs tot 18 KILO wegen en hoe dat voelt, ik was later zelfs uit eerste hand bekend.
Meer dan alleen een kinderdroom - Mijn transformatie
Zonder overdrijving volgt nu het meest indrukwekkende dat ik lange tijd heb meegemaakt. De transformatie naar een Starlight Express-locomotief, maar niet naar een locomotief, maar naar Rusty, en niet alleen fans van de musical, weet wat een grote eer het is. Rusty is tenslotte een van de meest populaire figuren in de geschiedenis. Gelukkig heb ik precies de grootte van een Rusty, maar verder heb ik niets gemeen met het talent van een Rusty-acteur.
Met mijn twee linkervoeten stond ik op de rolschaatsen als een pas geboren hert op een bevroren meer. Maar na een paar minuten begon ik me beter te voelen, tenminste op de voet. Ik was echt verrast hoeveel verschillende details zo'n kostuum bevat, omdat niet alleen de knieën en armbeschermers afzonderlijk zijn bevestigd, maar ook de stoomketel en zelfs het basispak bestaat uit 3 verschillende lagen.
Na het kostuum ging het in het masker en daar had ik een kleine schrik seconde bij het zien van mijn oogmake-up: "Ik lijk op mijn moeder ... in de jaren tachtig!" Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd, natuurlijk vind ik mijn moeder mooi, maar als zoon wil je er niet echt uitzien als zijn moeder 1: 1.
Toen ik helemaal verzonnen was en voor het eerst in de RUSTY-OUTFIT mocht zien, stond de volgende verrassing al op me te wachten. Terug in het kostuum kwam de echte Rusty (Jeffrey Socia) naar me toe rollen en dat was echt iets van een magisch moment. Het was gewoon een ongelooflijk ontroerend gevoel om de hoofdrolspeler van de musical te ontmoeten, althans visueel op ooghoogte. Dus het lijkt op iemand die het echt heeft, dacht ik.
Afgezien van het feit dat ik de outfit erg leuk vond, kon ik nog steeds geen meter rollen met de rolschaatsen. Het is nog steeds gemakkelijk om "aan te kleden" of aan te kleden, maar op het moment besefte ik hoeveel hard werk en training erbij betrokken zijn totdat je echt een rijdende locomotief wordt. Trouwens, de artiesten hebben meer dan 3 maanden intensieve training nodig totdat ze klaar zijn om te rijden en zelfs daarna moeten ze weer opwarmen voor elke uitvoering.
Als een "bewegingsdyslecticus" heb ik ongelooflijk veel respect voor deze job op rolletjes. Toch ben ik een beetje trots dat ik op de rollen kon staan. Hoewel ik moet toegeven dat de rollen wat strakker voor mij zijn aangescherpt, maar de knieën zijn in ieder geval niet zo bibberend als bij BAMBI.
Na een ontmoeting met Jeffrey Socia kwam het op een van de moeilijkste momenten van de dag: kleed alles uit! Van de droom van lieve locomotief en terug naar alledaagse Daniel.
Mijn eerste keer
Maar de rouw was slechts voor een korte tijd, want een paar uur later was het zo ver en voor het eerst in mijn leven was ik in staat om "Starlight Express" live te ervaren. Vanwege dit buitengewone perspectief, dus eerst de backstage leren kennen en het vervolgens live op het podium kunnen ervaren, was ik vanaf de eerste seconde echt onder de indruk. Maar zelfs zonder een backstage-tour en roestige vermomming heeft Starlight Express na 27 jaar nog steeds een ongelooflijke charme die je gewoon niet kunt kopiëren.
Je zit midden in alles, het theater, het podium, de acteurs - dat is gewoon een perfecte symbiose en ik had zoveel plezier dat ik er echt spijt van heb dat ik niet veel eerder in deze cultusmusical ben gegaan. Ik heb in ieder geval besloten om minstens één keer per jaar een bezoek te brengen aan het goede en ik hoop echt dat de Starlight Express in Bochum zelfs zijn 50 is! Verjaardag is toegestaan, omdat elke generatie hun eigen persoonlijke "Starlight Express" -moment nodig heeft.
