Actieve Euthanasie Dysfagische ALS-patiënt Betsy Davis viert afscheidsfeest

• 2017

Betsy Davis is een van de eerste mensen die actieve euthanasie zoekt in Californië. Kort voor haar dood vierde ze een afscheidsfeest met vrienden en haar familie.

Vrienden en familie mochten doen wat ze wilden: of ze nu wilden dansen, zingen, lachen of bidden, alles was toegestaan ​​op het afscheidsfeest van Betsy Davis . Niemand zou moeten huilen. De 41-jarige ALS-patiënt had hier uitdrukkelijk om gevraagd.

In 2013 werd bij Betsy Davis ALS vastgesteld. In 2016 kon de 41-jarige niet langer staan, zelfs haar tanden poetsen en zelfs praten was moeilijk.

Begin juli 2016 stuurde ze een e-mail naar vrienden en familieleden om haar uit te nodigen voor een heel speciale viering. Om het in Betsy's woorden te zeggen: "De omstandigheden zijn anders dan elke andere partij die hij ooit heeft bezocht, en ze vereisen emotioneel uithoudingsvermogen, gecentreerdheid en openheid."

Van 23 tot 24 juli wilde Betsy samen met de belangrijkste mensen in haar leven haar laatste uren in deze wereld vieren. Ze had besloten om een ​​van de eerste mensen te zijn die zelfmoord pleegde na de introductie van de nieuwe wet op actieve euthanasie in Californië.

Voor het weekend heeft Betsy een gedetailleerd plan opgesteld. Zelfs toen ze de medicijnen moest nemen die haar leven zouden beëindigen, besloot ze van tevoren.

Dit weekend, dat waarschijnlijk hun vrienden en familieleden de rest van hun leven in hun geheugen zal bewaren, dansten, lachten, speelden muziek en aten samen. Bovendien keken de gasten met Betsy naar een van hun favoriete films. Slechts één regel had de kunstenaar voor haar viering geplaatst: niemand mocht tranen voor haar uitwerpen.

Uiteindelijk nam iedereen afscheid van Betsy. Ze beleefde haar laatste momenten op de top van een heuvel, waar ze de medicijnen nam die haar arts had voorgeschreven en haar uiteindelijk rustig liet slapen.

Betsy's zus Kelly Davis schreef voor het nieuwsportaal Voice of San Diego dat ze van haar zus zou houden voor deze ontmoeting. "Natuurlijk was het moeilijk voor mij, het is nog steeds moeilijk voor mij, het ergste was om de kamer de hele tijd te moeten verlaten vanwege tranen, maar mensen begrepen het, ze begrepen hoeveel ze leed en dat ze het goed vond met haar beslissing, ze respecteerden haar, ze wisten dat ze wilde dat het een gelukkig evenement zou worden. "