Principe liefdadigheid
Goede doelen zijn goed op feestdagen. Maar hoe serieus is de verplichting van de sterren om te nemen?
Kerstmis komt eraan, het is - elk jaar - hoogseizoen voor het goede doel. Tv-zenders en radiozenders duiken op met fondsenwervers en liefdadigheidsevenementen. Sarah Connor geeft ons een serieuze glimlach voor een mobiele telefoon die ook ten goede komt aan KOMEN eV, een organisatie voor de behandeling van borstkanker. Talloze geschenkideeën wedijveren om de gunst van de kopers, er is een goed geweten, dat men verkrijgt bij het kopen van een goed doel met hetzelfde, een echt argument. Beroemdheden schenken kleding, rekwisieten of ervaringen die worden geveild aan de hoogste bieder en het goede doel, of het nu een zelf genaaid T-shirt van Sarah Kuttner is of een kleine rol in de volgende Til Schweiger-film.
Wie kan, wie geeft, zodat de armen en zieken er baat bij hebben. Is dat echt zo? Het feit is: hoe hoger de sterbehoefte, hoe hoger de media-aandacht. Ondertussen heeft zich het hele jaar door een liefdadigheidsindustrie ontwikkeld, waarvan vele voordelen willen halen. Het concept heet Aandacht gebaseerde liefdadigheid. Zonder de betrokkenheid van beroemdheden in de media zou de maatschappelijke betrokkenheid van de hogere samenleving waarschijnlijk wankelen. Doe goed en praat erover - alleen: zonder rapportage zou bijna niemand luisteren.
En elke ster en iedereen die er één wil worden, weet dat zelfmarketing niet intensief genoeg kan worden uitgevoerd. Elke rode loper moet daarom beginnen om carrièreredenen, omdat de vele liefdadigheidsevenementen precies goed zijn!
Maar er zijn ook voorbeelden van beroemdheden die meer doen dan alleen ruzie maken over liefdadigheidsfeesten. Onbetwiste Bob Geldof of Bono kunnen worden beschouwd als veroordeelde overtreders. Geldof drumde in 1984 voor collega's voor het liefdadigheidsnummer "Do They Know It's Christmas Time" (whoops, Christmas time) en het jaar daarop georganiseerd met het "Live Aid" -concert, de moeder van alle liefdadigheidsevenementen. Vele anderen sprongen later in de trein van liefdadigheidsliedjes, of het nu voor Afrika was of voor de slachtoffers van orkaan Katrina. De platen werden een miljoen keer verkocht vanwege de geweldige muzikale schittering, maar omdat ze ons kopers het gevoel geven dat ze deel uitmaken van wat onze idolen goed vinden. En Bono, frontman van U2, is nu minder een politiek geëngageerde rockster, maar eerder een zingende politicus op de weg.
Dus als het gaat om meer dan het dragen van een gedragen hoed of een halve dag doorbrengen in een opnamestudio of een fotostudio, staat echt vrijwilligerswerk op het spel. Prominente UNICEF-ambassadeurs stonden in de rij, net als de peetouders van de Wereld Aidsdag, rapper Samy Deluxe, schaatser Anni Friesinger, actrice Christiane Paul en voetballer Philipp Lahm, die niet alleen reclame maken voor AIDS-bewustmakingsposters, maar ook vele andere mogelijkheden om het goede doel te betreden - geen kosten natuurlijk. Hierover rapporteren is niet verwerpelijk, maar werpt desgewenst het licht van de aandacht op grieven in deze wereld.
De internationale sterren van deze scène zijn zeker Sharon Stone, die nauwelijks een kans mist om als fondsenwerver op te treden en al een gepassioneerde kus heeft geveild voor $ 50.000, maar ook George Clooney met zijn inzet voor de Afrikaanse crisisregio Darfur, Bill Clinton en zijn Clinton Foundation of adoptieouders zoals Madonna of Angelina Jolie en Brad Pitt, die allemaal meer doen dan alleen hun gezicht voor de camera houden. Of de liefdadigheidscampagne die onlangs door Nicole Richie en haar toekomstige rocker-echtgenoot Joel Madden is gelanceerd, zijn belofte ten behoeve van de kinderen echt zal waarmaken, moet nog komen.
Zonder beroemdheden werkt het principe van liefdadigheid niet. Misschien is de betrokkenheid waarmee de sterren versieren niet altijd ongeïnteresseerd. Maar het belangrijkste is dat er sommigen zijn die daadwerkelijk iets doen. Dus wat maakt het uit als het uiteindelijk goed uitkomt?
