Foto: Ini
Hete kerel of onsympathisch pad?
Hij draagt de heetste kleding, woont in de chicste wijk, gaat naar de meest iconische club: de hipster. Naderen van een nogal vijandige soort (maar duizenden emuleren ...)
Een "enorm trendy wezen", een "misverstand op twee benen", "een nerd van het heden" zou hij moeten zijn: de hipster . Zoals u kunt zien, liggen de meningen over dit type scène, dat de binnenwijken van Londen, New York of Berlijn heeft veroverd, mijlenver uiteen. Sommigen bewonderen zijn koelte - anderen vinden zijn outfit en zijn egocentrisme belachelijk. Wat doen hij en zijn vrouwelijke equivalent precies, laten we ze Hipsterine noemen, maar nu?
Wat je al kunt zien in de definitie van deze soort (zie hieronder)? Bij de hipster draait alles om cool zijn. En niet alleen als iedereen! Dat laatste wordt steeds moeilijker, omdat hij ondertussen behoorlijk is toegenomen: zelfs de minder passende biotopen Hamburg en München zijn niet langer veilig voor hem. Cultuurwetenschappers en columnisten debatteren over wat te verwachten van zijn prestaties.
De hipster zelf begrijpt sowieso niet alle opwinding over zijn persoon - omdat hij zichzelf niet als een massaverschijnsel ziet, maar als een individualist. Geen enkele hipster zou toegeven dat hij er één is (vermoedelijk zou men er één op de vraag vangen ...). Hij neemt niets serieus, cynisme is zijn tweede naam. Slechts één ding is belangrijk voor hem: hijzelf. Of, zoals Mark Greif schrijft in zijn boek "Hipster - A Transatlantic Discussion": "Het gaat over afbakening, narcisme en een gevoel van superioriteit dat men produceert met kleine verschillen". En de constante enscenering. "Het gevaar van de hipsters is dat hun nerd-bril eigenlijk als oogkleppen werkt, en hij merkt niet veel van zijn omgeving, " zei Greif onlangs in een televisie-interview.
Natuurlijk zou de hipster dat volledig ontkennen. Hij ziet zichzelf als onderdeel van een subcultuur, die - zonder naar het effect te kijken - gewoon door zijn gevoel voor stijl bepaalt wat de trend van morgen zal zijn. Althans zo was het in het midden van de vorige eeuw, toen de term hipster in Noord-Amerika werd geboren. Gebaseerd op de bebopmuziek van de jaren 40 ontwikkelden de zwarten een "hipheid", een culturele voorkennis, wat betekende dat ze succes hadden ondanks de strikte scheiding in de wereld van blanken. De toenmalige jazzmuzikanten, met name Thelonious Monk, speelden nieuwe muziek en zagen er anders uit; Monnik droeg bijvoorbeeld elke dag een sik en een andere hoed - zijn soort rebellie. Volgelingen van een blanke bohemien hebben uiteindelijk de stijl van de zwarten overgenomen, ze wilden net zo cool zijn. Zoals muzikant Harry Gibson, die zichzelf de bijnaam The Hipster heeft gegeven. In de afgelopen decennia is dit scènetype vervolgens verdwenen, het kwamen de hippies, later de punks. Tot de hipsters rond de Nineteer Jaren een renaissance beleefden en vanuit de diepten van het zinken opdoken als paddestoelen, die uit de grond schieten.
Over subcultuur kan vandaag echter niet meer worden gesproken. De individuele hipster is al lang een van honderdduizenden, de term veranderde in een vies woord. De Duitse band Kraftclub levert het juiste nummer: in "Ik wil niet naar Berlijn" parodiëren de vijf mannen van Chemnitz precies het type dat een haatobject is geworden. Kritiek van de criticus: de figuur van de consumptiegerichte stadsbewoner wordt gekenmerkt door oppervlakkigheid zonder echte boodschap. De hipster is gewoon een lege huls. Uiteindelijk blijft de vraag echter: waarom al die draaikolk? Zelfzuchtige mensen die graag poseren, hebben altijd bestaan. Misschien is de hipster uiteindelijk pas bijgewerkt? Dat is tenminste hoe Jens-Christian Rabe, co-auteur van het hipsterboek en columnist aan de Süddeutsche Zeitung, het ziet. Voor hem is de hipster iemand die "weet hoe met de omstandigheden om te gaan". Die geïnteresseerd is in het heden, gedreven door nieuwsgierigheid en rusteloosheid.
Is al die reden genoeg om van de hipster de zweepslagenjongen van het heden te maken ? Als je geen "coole" mensen voelt met een grote bril, kleurrijke vliegen en gescheurde jutezakken, hoef je er niet uren over te praten om ze gevoelig te slaan. Iets anders werkt daar veel beter: er geen aandacht aan besteden.
