Foto: Michael Patrick O'Leary / Corbis
"Vroeger had je een dagboek, vandaag is het een blog."
Wat eerder werd toevertrouwd aan het dagboek, vandaag gepost op zijn blog. Dat kan spannend, soms handig - of saai zijn. Tenminste als mensen meer schrijven dan ze ervaren
Het voelt op de een of andere manier zoals vroeger toen ik mijn huiswerk vergat. Wat vertel ik mijn vriendin Sara, wanneer ze tegenover me zit tegenover de wijn en wil weten hoe ik de toegang tot haar wimperverlengingen, de zelf genaaide haarbanden in Heidi-look of wat ze deze week ook gepost heeft, leuk vindt. Dat ik het gewoon niet kon halen? De server is gecrasht? Of de waarheid: dat ik haar blog ongeveer net zo spannend vind als een universitair seminar over het feministische interpretatieniveau van "Alien III"? En soms vraag ik mezelf stiekem: hoe belangrijk moet je jezelf nemen om elke broodjeszaak online te zetten?
Het is goed dat er blogs zijn, volkomen duidelijk. Dat iedereen een platform heeft om hun grieven kritisch te uiten. Mensen van plaatsen waar journalisten mogelijk geen toegang toe hebben. Het is ook leuk om dagelijkse observaties met anderen te delen. Dit kunnen kleine dingen zijn, met individuele voordelen. Aha, in Osaka draag je nu balletschoenen met kleurrijke netkousen - het kan zijn dat je net op zoek bent naar een gek idee voor een outfit . En deze band van de Canadese Pampa, waarvan niemand iets heeft gehoord, moet je al beluisteren, wat waarschijnlijk het volgende grote ding zal zijn. Super. Maar wat er gaande is in het leven van mijn vriendin, zou ik graag van haar persoonlijk willen leren, niet ergens op internet te volgen. Hoe dan ook, zou je toch niet echt een geweldige blog lezen, zonder dat de schrijver je moet helpen? Onlangs heeft iemand uit mijn vriendenkring besloten dat zijn leven tot het netwerk behoort. En antwoordde met de eerste zin, zelfs waarom zijn moeder (Volger: 1) aandacht zal schenken aan de standaard openbaringsverhalen, als ze niet teveel strijkt: "Ik weet niet of de wereld deze blog nodig heeft, waarschijnlijk niet, maar ik schrijf Vroeger had je een dagboek, vandaag is het een blog. "
Helaas begrijpen velen dat. Maar het lezen van een dagboek (puur hypothetisch natuurlijk) is opwindend, omdat er dingen in zijn die niemand zou moeten weten. Het semi-publieke van privéblogs dat trivialiteiten onthult, maar waar het spannend wordt of beledigd kan worden, is niet boeiend. Blogs zijn altijd goed als iemand niet alleen probeert zijn dagelijkse leven op te poetsen met neon-gekleurde achtergronden en foto's in een retro-look, maar ook iets te vertellen heeft. Dit kan een recept zijn voor een sensationele bosbessentaart, een amateurvideo van een vulkaanuitbarsting of een vicieuze analyse van de nieuwste "Duitsland's Next Top Model" -aflevering . Niet alleen: iets. Geen enkele vermelding is altijd beter dan trivialiteiten zoals ze de wereld in blazen: "Ik ben weer droog bloggen, dus ik ga een rondje StarCraft spelen."
Een vriend van mij ging een paar maanden geleden op reis naar Zuidoost-Azië, inclusief een blog. Wat leuk, dacht ik, dat ik tenminste virtueel mee mag gaan. Maar eerst moet ze zoveel tijd in het internetcafé hebben doorgebracht dat er niets meer over was voor avontuur. In plaats daarvan pagina's met teksten over wat ze over de Rode Khmer had geleerd, evenals updates over haar steeds veranderende darmsituatie ("Mijn beschamende moment van de dag was toen ik mijn kont moest afvegen met sigarettenpapier") - trouwens, iets waar sommigen Bloggers zijn geneigd dingen te verspreiden die je niet wilt weten. Toen werd het eindelijk spannend. Een knappe Texaan verscheen, zijn naam was Devin, en de volgende dag wilden ze samen reizen, naar Laos. Daar eindigen de inzendingen. En dat is vrij vaak. Omdat het leven buiten internet opeens veel spannender is. En de toeschouwer die je het meest wilde imponeren, staat naast je. Met Facebook komt van de mensen, waarin vooral veel gebeurt in het leven, zelfs de minste.
Soms hebben de bloggers een beetje medelijden met me, de druk om te ervaren moet enorm zijn. Iedereen wil grappige dingen blijven kijken, spannende verhalen vertellen, nieuwe dingen ontdekken, zodat er nog iemand kan binnenkomen. Hoe moet je dat doen? Bloggen zelf kost immers ook tijd. En dan mis je er een, om geweldige dingen met vrienden te ervaren die je online super kunt zetten. Als je alleen op Facebook op Facebook staat, als je vier weken dezelfde profielfoto hebt ("Verander dat, want je ziet er erg arrogant uit!"), Moet er altijd iets op een blog staan. 22 uur en er is nog niets gebeurd? Dan maak je gewoon foto's van je eten. Of gaat nog steeds op het feest, waar men geen zin in had. U kunt dan foto's maken tijdens het dansen. Met Prosecco Aperol in de hand en direct naast de seriële ster, die er ook is. Na veel plezier zou deze foto eruit moeten zien. Alleen weggelaten worden zou zoveel gemakkelijker zijn als de druk om opnieuw te rapporteren niet was.
