Foto: Getty Images
Voor de 77e verjaardag
Eigenlijk staat Udo Jürgens (76) bekend als een man aan de piano. Het is dus verrassend dat hij zijn autobiografische roman, die werd gefilmd, "De man met de fagot" noemt. Maar al snel wordt duidelijk: de fagotman is een bronzen figuur, die werd geërfd van de vader van de grootvader en vervolgens de zoon Udo Jürgens. Het is een getuige van ontroerende gebeurtenissen: Russische revolutie, eerste en tweede wereldoorlogen, een nieuw begin - en de opkomst van de gematigde zanger Udo Jürgen Bockelmann tot de entertainer Udo Jürgens. Voor de uitzending van de tweedelige "De man met de fagot" vertelt de wereldster van oorlogs-, liefde- en levensfouten. Het beeldje kon er ook over vertellen. We ontmoetten de wereldster Udo Jürgens voor een interview :
Eerst een boek, daarna een film over haar familiegeschiedenis. Waarom? Udo Jürgens: Mijn familie speelt niet de hoofdrol in deze film, maar de twintigste eeuw, de meest krankzinnige eeuw die de mensheid ooit heeft meegemaakt. Het is verbazingwekkend dat de hedendaagse geschiedenis wordt weerspiegeld in één familie: bijvoorbeeld dat mijn grootvader Lenin naar St. Petersburg bracht. En soortgelijke verhalen die historisch geweldig zijn. Twee oorlogen, twee keer een nieuw begin. Hoe is het om je leven als een film te zien? Udo Jürgens : Ik was erg bang voor dit moment. Maar toen ik de scènes zag, merkte ik dat mijn tranen liepen. Het was zo echt en authentiek. Ik was zo ontroerd. Dat is tot op de dag van vandaag gebleven. Ze waren vijf jaar oud toen de oorlog uitbrak ... Udo Jürgens : Ja, en Klagenfurt werd 48 keer gebombardeerd. Dat vergeet ik nooit. Als kind heb ik constant de vliegverenigingen gehoord. En de crash van bommen in de stad en op de buitenwijken en industriële installaties. Hoe ging je om met je angst? Udo Jürgens: Toen de vliegtuigen kwamen, zocht ik naar het geluid op de piano en het geluid dat ernaast lag, omdat de flyers in formatie vlogen. Mijn ouders waren geschokt toen ze dat hoorden. Het klonk echt. Maar voor mij was het als een zelftherapie. Als kind ben je bang, en dat was mijn manier om ermee om te gaan. Maar dat is hoe ik piano begon te spelen. Vanaf nu heb je de diepste relatie in je leven met de piano. In de film verlaat je daarom je eerste vriendin. Udo Jürgens: Als je wilt, was Gitta mijn eerste slachtoffer, zonder dat ik haar tot slachtoffer wilde maken. Ik was dol op haar en hield van haar. We hebben nog steeds contact vandaag. Ze gaf me de brieven terug die ik haar drie jaar geleden schreef. Toen ik zag wat ik schreef als een 20-jarige voor liefdesbrieven, raakte dat me ongelooflijk. Pas nu besefte ik hoe belangrijk deze vrouw voor mij was.
Wat betekent "slachtoffer"? Udo Jürgens: De bezetene offert zijn privéleven op, hij offert zijn partners op, omdat hij alleen leeft voor de zaak die hij wil creëren. Bezeten zijn geen slechte mensen, ze zijn alleen geobsedeerd door hun idee. Ze offeren de dingen op die een leven comfortabel en beschouwend maken. Ik ben gewoon zo geobsedeerd. Is dat geregeld? Udo Jürgens: Natuurlijk. Ik bereikte de dingen die ik wilde bereiken. Alle liefde die iemands hoofd en hart heeft verlicht, wordt in de loop van het leven anders gezien. Ik heb teleurstelling en teleurstelling ervaren. Hoe denk je nu over deze tijd? Udo Jürgens: Als je jong bent, ben je storm en drang. En een stormachtige man benadert de rede niet met liefde, maar stort zich in het hele avontuur. Ik was nooit trouw. Maar dat was mijn leven. Ik heb zeker fouten gemaakt. Maar als ik het niet had gedaan, zou ik niet over het leven kunnen zingen. Ben je blij dat deze tijd voorbij is? Udo Jürgens: Ik ben ook blij dat je geen financiële rampen meer hebt die je als jonge persoon ervaart. We hebben niets en zeker niet gehad na de verloren oorlog. Mijn eerste auto was een oude VW-kever, waarvoor ik 700 mark van mijn vader had geleend. Binnen een half jaar moest ik dit terugbetalen aan Heller en Pfennig. Die eigen kinderen betalen tegenwoordig iets terug, dat bestaat niet meer. Vandaag geef je met een warme hand, en dat is ook goed. Maar het is ook goed dat je het anders hebt geleerd.
Heb je ergens spijt van? Udo Jürgens: Nee. Maar ik kon niet aan de verwachtingen voldoen die ik op jonge leeftijd had. Ik voelde me snel beperkt, vooral in een relatie. Plots krijg je vragen als: "Waar ga je vanavond naar toe?" Ik wilde dergelijke vragen niet horen. Ik wil deze vragen vandaag niet horen. Dat geeft natuurlijk problemen. Er moet een beslissing worden genomen: zal ik trouwen en een pianoleraar worden - of blijf ik de waanzin leven? Tot wanneer leef je in deze waanzin? Udo Jürgens: Ik ben nooit lang van plan in de toekomst. Ik weet alleen dat ik nooit een afscheidsconcert zal maken, ik zal nooit een afscheidslied schrijven. Ik denk dat dat kokerij is met het lot. Zolang ik de kracht en het verlangen heb om deze dingen te doen, om muziek te maken, zal ik doorgaan. Ik ben blij dat ik me op deze manier niet alleen kan verfijnen en verfraaien, niet alleen de glinsterende, maar ook de bittere ouderdom, die voor iedereen moeilijk is.
