Help, mijn ouders zijn op Facebook!

2014

We kunnen onze ogen nauwelijks geloven in sommige Facebook-reacties van onze ouders!
Foto: Mika / Corbis

Vind ik het leuk?

Als Mutti onze ex repareert en Papa gênant post ... De generatie 60 plus wil dicht bij hun kinderen zijn via een sociaal netwerk - met bizarre gevolgen.

Dat heeft ze nu niet echt geschreven! Of? Ja, dat heeft ze! Slechts een paar seconden geleden is de nieuwe profielfoto geüpload, omdat ze al opduikt: de kleine rode van horror. En natuurlijk komt de eerste opmerking van Mama. "Zie je, Mausi, het was goed dat je je oren toen had uitgestald", staat in hoofdletters (ze heeft per ongeluk op de caps lock gedrukt!) Onder de foto. Is het nog steeds mogelijk, mama?

Wanneer we vandaag een nieuwe profielfoto op Facebook posten, hopen we niet langer op zoveel mogelijk 'likes' van onze vrienden. Maar bovenal, alsjeblieft, ontvang alsjeblieft geen beschamende opmerkingen van onze ouders . Omdat zelfs die nu op Facebook zijn aangekomen. En dus ontmoeten we niet langer alleen oude schoolvrienden of nieuwe collega's, maar steeds vaker mama en papa.

Maar voordat we erover klagen - laten we eerlijk zijn: waren wij het niet die moeder lieten zien hoe ze een profielfoto kon uploaden? En vader heeft zijn account in de eerste plaats ingesteld? Oké, schuldig. Het is een beetje irritant dat onze ouders - ondanks technische problemen - proberen deel te nemen aan de trend van het sociale netwerk . En we willen er gewoon dichterbij zijn. Willen deelnemen aan ons leven. Onze vreugde. En onze kleine zorgen en behoeften. Maar het heeft ook zijn valkuilen, als papa en mama vrienden met ons willen maken op Facebook. Dus wat te doen: Accepteer (wil je echt 'vrienden' zijn met je ouders?) Of weiger ze (hoe smerig is dat ...)?

Eenmaal verbonden met mama en papa, moeten we echter altijd rekening houden met het ergste. En dat betekent niet dat ouders er gewoon van houden om eerst en vooral op de "Vind ik leuk" -knop te drukken. Bijvoorbeeld, botte opmerkingen die onze ouders aan de muur hebben geplaatst, doen ons echt zweten. Of babyfoto's op de tijdlijn, waar we naakt door de badkamer kruipen. Of nog beter: tienerfoto's waarop we geslagen worden om ons rijbewijs te vieren. Het is slechts gedeeltelijk grappig, als de lieve collega nu weet dat we op 14-jarige leeftijd een vaste beugel en potkapsel hebben gedragen. Of die vader noemt ons nog steeds "salto".

Aan de andere kant ontstaan de soms meest beschamende situaties "per ongeluk" - of technisch onbegrip. Als bijvoorbeeld uit nieuwsgierigheid in plaats van in het Facebook-zoekvenster te typen, typte papa de naam van onze nieuwe collega in het veld "Wat ben je aan het doen" hieronder. En dat maakt het voor iedereen duidelijk om op zijn whiteboard te lezen. Sinds papa's 'zoektocht' naar hem, maar zonder resultaat, probeert hij het opnieuw ... en opnieuw ... en opnieuw. Na tien ingevoerde namen op een rij is de schaamte perfect.

Mama heeft dat al gedaan - toen ze naar het profiel van onze ex-vriend wilde kijken "gewoon om te zien wat voor soort man je daar achterliet". En, hop!, Klikte op het vriendschapsverzoek . Neeee, laat dat met rust !!!

Vooral dergelijke "vergissingen" zijn waarschijnlijk de reden waarom studies zouden zeggen dat een derde van alle kinderen hun vriendschap met hun ouders op het internet zou beëindigen - als ze het niet zouden merken.

Maar: Natuurlijk weten we dat papa en mama gewoon bij ons willen komen. Eerder in de manege, vandaag gewoon in het net. En nu hebben we een symbolische "duim omhoog" - duidelijk zichtbaar voor iedereen!