Foto: Imago / Spöttel Foto
Na 15 jaar huwelijk
Tv- ster Karin Thaler (47) en muzikant Milos Malesevic (45) vermijden de schijnwerpers en houden van hun harmonieuze leven. Het belangrijkste voor de actrice ("Rosenheim-Cops"): haar gemoedsrust. Hoe ze het krijgt en wat haar man eraan bijdraagt, vertelt ze ons in een interview.
Momenteel is het 12e seizoen van de "Rosenheim-Cops" te zien. Wat betekent succes voor jou?
Karin Thaler: De serie is voor mij een grote veiligheid. Als een vrouw van midden 40 in dit beroep ben ik realistisch. Het is niet vanzelfsprekend om zoveel te doen.
Veel acteurs worstelen met existentiële angsten. Ken jij het gevoel ook?
Karin Thaler: Ja. Ik raad jonge acteurs aan om dit beroep nu uit te oefenen. Mijn nicht Julia is 18 en wil actrice worden. Ze zou erg geschikt zijn van het type en haar soort.
Wat beveel je haar aan?
Karin Thaler: Ik nam haar op een dag om te schieten, in de hoop dat ze de hoge stint zou uitstellen. Maar ze vond het erg leuk. Op televisie is de werklast de afgelopen 20 jaar verdubbeld. De tarieven worden gedrukt. Vaak worden er geen reiskosten of overnachtingen betaald. Ik zie geen geweldige ontwikkelingsmogelijkheden als acteur in Duitsland. Veel bekende acteurs hadden dit jaar geen enkele filmdag.
Bij jou is het anders. Ze schieten nog steeds "Hubert & Staller".
Karin Thaler: Ja. Ik had het geluk om altijd van mijn werk te leven. Bij mij was er geen grote hype - ik had voortdurend vragen. Ik ben erg blij en dankbaar.
Geen droge spreuken?
Karin Thaler: Slechts één. In 1995 ontving ik gedurende een half jaar geen vragen meer. Ik werk al bijna tien jaar.
Wat vond je daarvan?
Karin Thaler: Dat maakte me erg onzeker. Toen ik weer begon met fotograferen, had ik het gevoel dat ik nooit voor de camera had gestaan, te beginnen vanaf nul.
Je hebt ooit gezegd dat wanneer het acteren niet meer mogelijk is, je nog steeds het schilderij hebt.
Karin Thaler: Ja. Maar voor een paar jaar mis ik de muze en de tijd. Ik moet me voorbereiden op mijn shoots, veel teksten leren - zelfs op vakantie knijp ik elke dag een uur vrij.
Waar trakteer je jezelf op in je vrije tijd?
Karin Thaler: Een keer per jaar neem ik een Ayurveda-kuur. Ik ontgift en ontgift en breng zo lichaam, geest en ziel op één lijn. Ik rijd ook met mijn vriendinnen op een korte pauze. En af en toe haal ik een mooie tas.
Hoe laad je je batterijen op?
Karin Thaler: Ik ben niet langer een workaholic zoals ik vroeger was. Ik ben zeer gedisciplineerd - altijd punctueel en voorbereid. Tegelijkertijd geniet ik ook van niets doen, bijvoorbeeld op feestdagen. Slaap lekker, zorg voor je lichaam, ga naar de sauna, eet lekker, ontspan en ontmoet vrienden - dat is de beste manier om te herstellen.
Heb je nog steeds plankenkoorts?
Karin Thaler: Ja, wanneer een nieuw schietblok begint. Vooral als er een nieuwe regisseur op de set is. Ik slaap dan slecht en vraag me af: kan ik het nog steeds, kan ik het nog steeds, gaat alles goed? Ik heb veel van mezelf nodig en voor elke flap gaat mijn pols omhoog. Alle zintuigen zijn aangescherpt, ik ben volledig gefocust. Als ik goed doorkwam bij de eerste flap, is de plankenkoorts verdwenen. Toen ik drama speelde, had ik voor elke uitvoering angst voor het podium - daarom doe ik het zelden.
Je hebt deze zelftwijfels eerder gehad.
Karin Thaler: Ja, ze komen steeds opnieuw. Maar niet alleen in het werk. Ik vraag me ook vaak af of ik correct heb gehandeld. Veel acteurs twijfelen aan zichzelf. Marilyn Monroe had weinig zelfvertrouwen. Ze voelde zich nooit op ooghoogte met andere acteurs, vond haar werk niet goed genoeg, wilde altijd beter zijn. Ik herken mezelf erin. Vrouwen willen tenslotte geliefd zijn. Maar ik had niet meer zelftwijfel dan anderen. Dat is niets dat mijn leven heeft beïnvloed.
Je bent 15 jaar getrouwd. Wat is je relatie
Karin Thaler: We leiden geen nepleven voor anderen. We hebben vrede met ons. Gemoedsrust is het belangrijkste voor mij.
Heb je je gemoedsrust gevonden?
Karin Thaler: 90 procent. Het leven gaat op en neer, er zijn altijd problemen en moeilijkheden. Als ik gewond raak, houd ik me er lang mee bezig, zelfs als de andere persoon niet voelde dat het een blessure was. Ik ben niet snel beledigd en kan goed bepalen wat mij raakt en wat niet. Toch wil ik in vrede zijn met alles, zodat ik gemoedsrust heb.
De "Marie" is vastberaden. Is ze meer verkenner dan jij privé bent?
Karin Thaler: Ja, we zijn anders. "Marie" is consistent, rechtuit. Ik ben ook direct, maar "Marie" draagt haar hart op de tong en zegt meteen haar mening.
Je ziet je man niet zo vaak. Probeer je ruzies te vermijden?
Karin Thaler: Nee, dat kunt u doen, maar helaas kunt u er geen controle over uitoefenen. Als er een belangrijk probleem is, moet dit worden aangepakt - zelfs met Kerstmis. Want zodra alles is afgedamd, breekt het uit.
Waar heb je ruzie over?
Karin Thaler: Over roken - ik rook, hij niet. Ik wilde het eigenlijk uitzetten, maar ik rook altijd weer. Mijn man maakt zich dan zorgen over mijn gezondheid.
Ze houden allebei veel van elkaar.
Karin Thaler: Ja. Dit is een diepe, ware liefde. Als mijn man op reis is, wacht ik op zijn oproep dat hij goed is geland en maak ik me zorgen: gaat het goed met hem, eet hij netjes, drinkt hij voldoende water? Ik heb het gevoel dat hij altijd een deel van mijn leven is geweest. Niemand is zo dicht bij me als hij is.
Vind je het jammer dat je niet zoveel tijd samen kunt doorbrengen?
Karin Thaler: We zijn er zo aan gewend omdat het altijd zo is geweest. Mijn man is muzikant en speelt meestal in het weekend. Gedurende deze tijd zorg ik voor mijn vriendschappen, bezoek ik mijn familie of ontspan ik. Tijdens de week hebben we genoeg tijd om iets te doen of spontaan weg te gaan.
Hoe vaak is je man onderweg?
Karin Thaler: Hij was vroeger vier tot zes weken op veerboten. Nu is hij twee, drie dagen weg of gewoon in het weekend. In termen van het jaar besteden we meer quality time samen dan andere koppels.
Zou je minder werken om meer tijd voor elkaar te hebben?
Karin Thaler: Ja, maar slechts over een paar jaar. Ik ben nog steeds fit en nieuwsgierig. Zolang het goed gaat, wil ik veel werken. Ik heb nog 20 jaar tot mijn pensioen. Wie weet wat de tijden later zullen zijn. Daar wil ik voor zorgen.
Ben je jaloers wanneer je man op tournee is?
Karin Thaler: Dat was pas een probleem in de eerste jaren van onze relatie. We waren allebei jaloers. Dit is ook normaal als je samen vers bent. Nu zijn we niet meer. We willen de ander laten zoals hij is. We zijn blij, vrolijk en willen plezier hebben. Maar dat heeft zijn grenzen - dat hoeven we niet te zeggen, dat is ons duidelijk. Anders hoeven we elkaar niet te kiezen.
Ze hebben geen kinderen. Hoe gaat het
Karin Thaler: Mijn man en ik missen niets. Ik wilde geen moeder worden. Eerst was het stressvol voor mij op het werk, daarna zou het niet zijn gebeurd, omdat we allebei veel op reis waren. We hebben altijd "later" gezegd. Maar op de een of andere manier kwam het onderwerp nooit echt aan tafel. Een kind heeft tijd nodig, betekent veel verantwoordelijkheid. Financieel is het ook niet zo gemakkelijk.
Daar heb je een petekind voor.
Karin Thaler: Denise is 20. Ze is de dochter van mijn beste vriendin. Ik heb intens gekeken hoe ze is opgegroeid. Vandaag stuurt ze me vaak een sms als we iets willen doen.
En je bent twee keer tante ...
Karin Thaler: Ja. Mijn zus heeft twee meisjes. Ze zijn 18 en 9. Afgelopen winter waren we samen in Oostenrijk, ze zijn er nog steeds enthousiast over vandaag.
Is je zus jaloers dat je zo goed met de kinderen kunt opschieten?
Karin Thaler: Gewoon leuk. We spelen altijd dat ze jaloers is. Dan zegt ze tegen haar grote "ja, ja, jij en je tante" en knipoogt naar mij. Als tante kan ik veel koeler met de kinderen omgaan omdat ik niet de voogd ben. Voor haar ben ik de "wilde tante" (lacht). We kunnen het prima met elkaar vinden, zijn als vriendinnen.
En hoe verhoud je je tot je zus?
Karin Thaler: Zeer goed. Dat was niet altijd het geval. Toen we klein waren, hebben we veel ruzie gemaakt. Mijn zus en ik hebben verschillende ideeën over het leven gehad. Maar het is niet alsof ze de verstopte moeder is en ik doe gewoon de hele tijd Halligalli. Ik heb echter meer energie omdat ik geen kinderen heb. Mijn zus is 45 en heel tiener. Ze houdt van dansen en vieren.
Vind je het ook leuk om uit te gaan?
Karin Thaler: Ja. Ik was jong van hart. Mijn petekind gaat graag met me mee, dan vieren we tot vier uur 's ochtends.
Weet je nog dat je bij het vieren dat je ouder bent geworden?
Karin Thaler: Dat is alles. Daarna heb ik twee dagen nodig om te regenereren. Soms doen al mijn botten pijn van het dansen. Vroeger was het normaal om iets te drinken na het draaien met het team. Ze bleven weg tot drie uur 's ochtends, moesten de volgende ochtend om zeven uur uitstappen en bleven draaien. Dit is vandaag niet meer mogelijk. Ik zie er ook niet meer zo fris uit. De huid "rimpelt" erger dan voorheen. Het lichaam geeft me signalen dat ik ouder ben geworden. Daarom ben ik gedisciplineerd als ik aan het filmen ben.
Ze zijn 47 en naderen langzaam 50.
Karin Thaler: Als ik de "Rosenheim-politie" van tien jaar geleden zie, denk ik: "Wow, was ik dat? Zag je er schattig uit? "Ik had niet aan mezelf gedacht. Er is altijd iets dat je dwars zit - de maag, de dubbele kin, het haar. Waarom vond ik het toen niet leuk om er zo jong en geweldig uit te zien?
En hoe voel je je nu?
Karin Thaler: Ik voel me fit. Ik ben tevreden met mezelf. Iemand die ik op tv zie is slechts 35, maar lijkt op mijn moeder - en zij is 70 (lacht). Toch is het grappig om de spiegel omhoog te houden. Over tien jaar zal het weer zo zijn dat ik een reeks van vandaag zie en tevreden zeg: "In vergelijking met nu zag ik er geweldig uit."
Ben je bang om ouder te worden?
Karin Thaler: Helemaal niet. Het belangrijkste is dat ik gezond blijf. Als ik korter ben, zou ik willen reizen en van mijn leven genieten. Maar ik doe er alles aan om de tekenen van tijd te stoppen.
Wat doe je precies?
Karin Thaler: Ik heb geen plastische chirurgie gedaan of een Botox-injectie gehad. Maar ik probeer te behouden wat de potten geven (lacht). Ik zweer op scrubs en maskers. Ik kan de tijd niet stoppen - veel vrouwen zouden zich beter voelen als ze dat zouden accepteren.
Waarom?
Karin Thaler: Sommige zijn echt verminkt door operaties. Ze lijken er jonger uit te zien, maar ze zien er gewoon raar uit. Zelfs als een schoonheidsoperatie goed wordt uitgevoerd, is er iets mis. Meg Ryan bijvoorbeeld - het is jammer wat er met haar gezicht is gebeurd. Het slechtste voorbeeld is Sydne Rome, dat ik live heb gezien. Ze was eerder mooi.
Veel acteurs gaan onder het mes om rollen te blijven krijgen.
Karin Thaler: Maar als het gezicht als een grimas is, werkt het niet. Het charisma groeit als je vrede hebt met jezelf. Mijn oma zei altijd: "Als je oud bent, krijg je het gezicht dat je verdient." Ik denk er vaak over na. Ik probeer mijn innerlijke vrede te vinden. Voor mensen die vol leven zijn en iets hebben om over te praten, let je niet op elke rimpel. Men kijkt door de ogen in de ziel en is gefascineerd. Zo'n charisma is mijn doel. Als ik dat bereik, ben ik tevreden.
Zou je een schoonheidsoperatie laten doen?
Karin Thaler: Niet echt. Behalve, ik krijg een maas in de wet - dat zou een grote doorbraak voor mij als actrice zijn. Ik zou dat gecorrigeerd hebben.
En zou je jezelf laten injecteren met Botox?
Karin Thaler: In godsnaam! Het idee dat iemand mij met een naald in mijn voorhoofd of in mijn lippen injecteert, is de gruwel. Ik ben bang dat een zenuw gewond zal raken. Ik heb de gezonde levenshouding behouden, niet om mee te doen aan deze schoonheid.
Over gezondheid gesproken. Is kankerscreening belangrijk voor u?
Karin Thaler: Mijn gynaecoloog herinnert me eraan dat ik regelmatig een mammogram moet nemen. Maar ik ren niet met elke pijn naar de dokter. Omdat ik al zo verkouden ben dat ik niet meer kan ademen. Als je niet ernstig ziek bent, is ons immuunsysteem sterker dan je denkt.
Neem geen tabletten in?
Karin Thaler: Ik ben op dit moment tegen het nemen van een pil voor alles. Bijvoorbeeld een lichte hoofdpijn. Meestal doet het lichaam het alleen - zelfs als het langer duurt. Dit is gezonder en verhardt een beetje.
Is uw man eigenwijs als hij verkouden is?
Karin Thaler: Een klein beetje. Als hij me heeft besmet, moet ik hem meer verzorgen dan hij om me geeft (lacht).
Wat wens je voor de toekomst?
Karin Thaler: werk hebben. Maar bovenal om gezond te blijven. Als ik op oudere leeftijd niet zo mobiel ben, zou ik op elk moment een huis betrekken met 'begeleid wonen'. Ik zou een kamer met mijn man hebben. Of iedereen zou zijn eigen vier muren hebben, zoals Nadja en Walter Giller.
Welke voordelen zou dat hebben?
Karin Thaler: Het wordt voor mij gewassen en gekookt. En toch kon ik iets blijven doen met mijn vrienden, naar het café of naar de spa gaan. Ik zou me ook kunnen voorstellen om naar een gedeeld appartement voor ouderen in het zuiden te verhuizen, naar Spanje. We hebben nog niets specifiek gepland. Maar zo nu en dan praten mijn man en ik erover.
Zou je niet aan je huis hangen?
Karin Thaler: We hebben een galerij appartement, waar een trap omhoog gaat. Je zou een traplift kunnen installeren, maar zelfs dan kun je later niet meer opstaan. Ik wen liever aan het idee dat ik op een dag niet in de flat kan blijven. Ik zie dat vrij realistisch: ik wil niemand belasten die voor me moet zorgen.
Heb je ooit over een levende wil gesproken?
Karin Thaler: We hebben dit al tien jaar geleden geregeld.
Zelfs je wil?
Karin Thaler: Ja, dat hebben we al bij de notaris gedaan. We hebben het herwerkt toen we een appartement kochten. Ik vind het belangrijk om alles geregeld te hebben, want we reizen allebei veel voor werk. Er kan altijd iets gebeuren - zelfs voor ons beiden tegelijkertijd. Als we allebei een ongeluk hadden en ik vijf minuten voor mijn man zou sterven, zou het hele fortuin aan hem worden overgedragen en opnieuw worden verdeeld zodra hij sterft. Nu hebben we alles geregeld zodat onze twee families ervan profiteren - het maakt niet uit wie wanneer en hoe sterft. Daar moet je tijdig voor zorgen.
Denk je veel aan de dood?
Karin Thaler: Nee. Het kan me niet schelen dat mijn man of ik zou kunnen sterven. Ik leef in het nu. Mijn man en ik bespraken hoe we de nalatenschap konden regelen. Nu ligt alles in de handdoek en ligt het onderwerp van de dood van tafel.
