Foto: Bettina Flitner
Mijn première
42.195 kilometer - waarom doe ik dit, in dit vochtige hondenweer daarbovenop? Maar de race opgeven op kilometer 32? Nee! Iedereen die een marathon heeft weten weet: het is een opwindend geluk om aan te komen, te eindigen. De tijd? Secundair. De pijn? Vergeten. Euforie en opluchting komen vandaag over me, een jaar later, als ik denk aan 9 september 2011, toen ik na vijf en een half uur binnenkwam hand in hand met mijn hardlooptrainer Marianne voor het stadhuis van Münster: ik, nooit in hun vorige levens had sportieve ambitie ontwikkeld !
Hij werd wakker toen ik me bij mijn wandelende vriendinnen voegde - en we werden constant ingehaald door joggers op de pensioengerechtigde leeftijd. Dan kan rennen niet zo moeilijk zijn? Mijn kinderziektes waren echter aanzienlijk - na 100 meter gaf ik het op, kreunend. Dus werd ik lid van een hardloopclub, met een trainingsgroep voor beginners. Draf twee minuten, pauzeer een minuut, in het begin lukte het ons slechts één kilometer per uur. Tien weken later liep ik 45 minuten achter elkaar. Kerstmis 2010 besloot ik spontaan om de marathon te lopen. Misschien omdat ik mezelf midden 40 wilde bewijzen waar ik van gemaakt ben. Vanaf februari was het ijskoud, ik rende drie keer per week een uur. Ik werd ook gedreven door de wens dat mijn vader, die kanker had, mijn marathon- succes zou ervaren. Dat deed hij en hij was zo trots op mij! Mijn debuut draagt me ook in het dagelijks leven: een aantal zelftwijfel is verdwenen. Op slechte momenten zeg ik tegen mezelf vandaag: je hebt de marathon gepakt. Wat je nu ervaart is een no brainer!
