Foto: SbytovaMN / iStock
Ze was 23 minuten klinisch dood
Marina kreeg een hartaanval tijdens de geboorte van haar zoon Lincoln. Ze was 23 minuten klinisch dood. Wonder boven wonder overleefde ze ...
Alles was normaal tot de 35e week van de zwangerschap. Marina beleefde een 'droomzwangerschap', zoals ze de Australian Women's Weekly vertelt. Maar toen veranderde alles plotseling.
De artsen diagnosticeerden een pre-eclampsie. Dat betekent dat ze eiwit in haar urine had, waterretentie en verhoogde bloeddruk. Ze kwam naar het ziekenhuis waar ze werd gevolgd. Na een paar dagen besloten de artsen dat ze een C-afdeling voor noodgevallen moesten maken om Marina en de baby te redden.
Toen Marina vooraf was toegewezen aan de operatie, kreeg ze het medicijn ranitidine. Dit is een standaardgeneesmiddel dat vaak wordt gegeven en dat nu zelfs zonder recept verkrijgbaar is in apotheken. Maar Marina was allergisch voor het medicijn en had een anafylactische shock.
Anafylactische shock op ranitidine is uiterst zeldzaam. Er zijn slechts drie bekende gevallen in de wereld: één persoon stierf, één overleefde en één was een jachthaven.
Marina's hart klopte niet meer. De artsen moesten onmiddellijk handelen: ze moesten de keizersnede onmiddellijk doen in de niet-steriele ziekenhuiskamer van Marina, omdat ze geen tijd hadden om ze in een steriele omgeving te brengen. Ze moesten de baby zo snel mogelijk uit Marina halen, want alleen dan konden ze haar nieuw leven inblazen.
Haar man Kris was altijd in de kamer. Hij moest op alles letten.
Binnen vier minuten brachten ze Marina's zoon, kleine Lincoln, de wereld in. Toen probeerden ze Marina nieuw leven in te blazen. Maar het was hopeloos.
De artsen hadden Marina al afgeschreven, denkend dat ze het niet meer zou redden. Kris belde haar broer, die met zijn gezin zo snel naar het ziekenhuis was gegaan dat hij arriveerde toen Marina nog dood was.
Marina's broer belde haar moeder, die Marina's vader belde. Iedereen dacht dat Marina eindelijk was vertrokken. Ze dachten dat Marina dood was.
Marina was 23 minuten klinisch dood en kreeg toen plotseling weer een zwakke pols. De artsen vertelden de familie dat Marina een kleine overlevingskans heeft, maar ze moeten niet te hoopvol zijn. Ze had interne bloedingen en werd overgebracht naar een ander ziekenhuis, waar ze nog vijf dagen in een kunstmatige coma lag.
Marina schrijft dat ze niet veel weet over de tijd in het nieuwe ziekenhuis. De herinneringen zijn wazig. Maar ze herinnert zich nog dat iemand foto's van haar baby aan de lamp boven haar gezicht had gehangen. Ze wist dus dat Lincoln was geboren en dat het goed met hem ging: "Het was een geruststellende gedachte in een enge omgeving."
Toen ze eindelijk wakker werd, waren haar herinneringen verdwenen tot twee dagen voor de hartaanval. Ze was de geboorte en de tijd in het ziekenhuis vergeten. Haar vrienden en familie moesten haar dagenlang stuk voor stuk helpen om haar herinneringen weer samen te kiezen.
Het duurde dagen (voor een jonge moeder voor altijd) totdat Marina haar zoon kon zien. Met al haar ribben gebroken van de reanimatie, kon ze hem alleen kort houden en hem niet tevreden stellen.
"Het was een lange, moeilijke weg, maar ik slaagde erin optimistisch te blijven, wetende dat hoe sneller ik beter word, hoe sneller ik naar huis kan gaan en moeder ben van mijn mooie jongen."
Marina heeft het grote geluk dat ze geen permanente schade aan de hersenen of het hart heeft opgelopen. Lincoln is een perfect gezonde jongen, hoewel hij vier weken te vroeg werd geboren en slechts 2, 4 kilo woog. "Mijn kleintje lijkt te weten dat ik wat meer hersteltijd nodig heb, omdat hij heel goed slaapt."
Marina besluit haar rapport met een indrukwekkende conclusie: "Hij is een lieve jongen, het licht van mijn leven en absoluut de moeite waard om voor te sterven."
