Eerlijk interview
Twee jaar lang was het leven van Dagmar Koller (71) volledig in Minor. Maar nu kan het de eerste keer zijn sinds de dood van haar echtgenoot, de oude burgemeester van Wenen, Helmut Zilk († 2008), wederom even sereen als in haar operette-rollen. Haar boek 'De kunst van het vrouw zijn' hielp haar om verdriet te overwinnen.
Ga je nog steeds naar het graf van je man? Dagmar Koller: Niet zo vaak als voorheen. Ik ben er elke dag meer dan twee jaar geweest. Het is bijna een tweede thuis voor mij geworden. Het duurde drie uur, drie kwartier heen en weer. Vlakbij ligt ook het graf van mijn moeder. Het heeft mijn diepe droefheid enorm vergroot. Ze verschenen niet in de tijd ... Dagmar Koller: Ik was een half jaar stemloos. Pas toen ik al mijn mooie schoenen aan zijn tuinman gaf, werd het beter. Pas toen ik losliet, was de stem terug. Hoe ben je uit de bodem geraakt? Dagmar Koller: Toen de burgemeester van Wenen enige tijd geleden het Helmut Zilk-plein achter de Staatsoper in gebruik nam, wist ik: ik kan niet langer meer eer aan mijn man behalen. Ik begon uit te gaan. Ik ben nu blij om onder de mensen te zijn en weer op te treden. Ik hou zoveel van. Wat gebeurt er als je na zulke avonden alleen thuiskomt? Dagmar Koller: Mijn man en ik vertelden ons altijd 's nachts hoe het was - zelfs om 1 uur. Hij vertelde me over zijn lezingen en mij, in welke scène er applaus was en uitverkocht. Nu komt men thuis en is moe en denkt: aan wie moet ik dit nu communiceren? Het is zo leeg. Heeft het schrijven van het boek u geholpen? Dagmar Koller: Ja. Ten eerste moet het een boek zijn over hoe ik mijn verdriet kan overwinnen. Maar toen ik door mijn dagboeken keek, moest ik vreselijk huilen. Ik dacht: ik kan niet over het verdriet praten. Maar mijn co-auteur heeft altijd veel gelachen om de verhalen die ik met bewonderaars heb meegemaakt. En toen dachten we: laten we een boek over ons vrouwen schrijven ! Ik sta al 50 jaar op het podium en ik heb mensen altijd al graag naar huis gegeven.
