Foto: Getty Images
Interview met Jutta Speidel
HET NIEUWE BLAD bezocht haar op haar liefdesvakantie in Zuid-Tirol
Zeven jaar lang zijn Jutta Speidel (55) en haar "cappuccino-man" Bruno Maccallini (50, "Isch is niet eens een auto") een stel - maar ze wonen nog steeds niet samen. En dit ondanks het feit dat Jutta in een interview aankondigt: "Nu is Bruno eindelijk vrij voor mij." HET NIEUWE BLAD bezocht de twee op hun liefdesvakantie in Zuid-Tirol en vroeg:
HET NIEUWE BLAD: Hoe is Bruno erin geslaagd je hart te veroveren?
Jutta Speidel: Helemaal niet. Ik opende het voor hem. Anders zou er niets zijn gegaan. Aanvankelijk wilde ik niet bij een getrouwde man zijn.
HET NIEUWE BLAD: Dat klopt . Bruno was toch getrouwd ...
Jutta Speidel: Godzijdank, dat is voorbij. Als dit huwelijk niet lang geleden was verbroken, dan zou het toch niet met ons zijn gelukt. Ik ben tenslotte geen tweede vrouw.
HET NIEUWE BLAD: Aha.
Jutta Speidel: Stiekem een relatie hebben met een getrouwde man is niet mijn ding. Nee, als ik van iemand hou, wil ik het publiekelijk kunnen doen en me niet hoeven te verbergen. Daarom kostte het ons allebei een beetje.
HET NIEUWE BLAD: Maar je woont nog steeds niet samen?
Jutta Speidel: Precies. Ik woon in München, hij woont in Rome. Maar hij woont ook een beetje bij mij.
HET NIEUWE MES: Dat werkt?
Jutta Speidel: Ja - het is vermoeiend, maar het werkt. Ik denk dat ik toch niet geschikt ben om met een man te leven.
HET NIEUWE BLAD: Dus, dus ...
Jutta Speidel: Oh, we doen dit al zeven jaar.
HET NIEUWE BLAD: Dus een gedeeld appartement is helemaal uitgesloten, dus een gedeeld appartement is uitgesloten?
Jutta Speidel: Ja. We hebben er een. In Rome. Met een prachtig dakterras. Ik kijk uit naar de lente. Dan is het goed geplant. Bruno woont in dit appartement. Maar ze is van ons allebei.
HET NIEUWE BLAD: Oh?
Jutta Speidel: Dat is zelfs ons tweede gedeelde appartement. We hebben ze samen gevonden. Nou, ik kan het je vertellen - als je denkt dat het moeilijk is om een mooi appartement in Duitsland te vinden, probeer het dan in Italië ...
HET NIEUWE BLAD: Echt waar?
Jutta Speidel: Ja, u hoeft niet eens aan een makelaar te denken. U kunt krantenadvertenties vergeten. Je moet door de wijk lopen waarin je je wilt verplaatsen. Op de lantaarnpalen plakken dan dus labels, waarop appartementen worden aangeboden.
HET NIEUWE BLAD: In Rome zijn de huurprijzen zeker hoog, toch?
Jutta Speidel: En hoe. Leefruimte is daar zelfs duurder dan in Londen. Ongelooflijk. Ik vraag me af hoe de lokale bevolking er alleen voor kan betalen. Maar ze geven de huurcontracten waarschijnlijk door aan de volgende generaties.
HET NIEUWE BLAD: Nu dat je zo'n geweldig huis in Rome hebt gevonden ...
Jutta Speidel: ... het is leuk om daar een paar dagen te kunnen wonen. Als een local. Maar dan trekt het me weer terug. Een complete zet is uitgesloten.
HET NIEUWE MES: Ongebruikelijk.
Jutta Speidel: Maar ik wil niet naar Rome verhuizen omdat ik hier mijn huis, mijn moeder, mijn kinderen en mijn werk heb.
HET NIEUWE MES: Maar misschien kan hij jou ook trekken.
Jutta Speidel: Daar hebben we het al over gehad. Hij kan zich nog niet helemaal losmaken van Italië. Maar ik zal ervoor waken hem niet te dwingen. Nee, ik zal geen pistool op zijn borst leggen. Trouwens, ik weet niet of ik de man om me heen altijd wil hebben.
HET NIEUWE BLAD: Toch ben je gelukkig verliefd, toch?
Jutta Speidel: Natuurlijk. Maar eigenlijk betekent elke relatie werk, ook met ons. Mannen en vrouwen kunnen niet in eeuwige harmonie leven. Daar zijn ze gewoon te verschillend voor. Er is wrijving.
HET NIEUWE BLAD: Dus je flirt nog steeds?
Jutta Speidel: Waarom niet? Dat is leuk. Mijn moeder is nu 84 jaar oud. En als ze een compliment van een man krijgt, is ze ook gelukkig. Of het nu een man of een vrouw is, daar staan we allemaal open voor.
