Zeven vrouwen die respect verdienen
Zo niet, dan is het de hoogste tijd! Zeven vrouwen die excelleren. En ze laten ons zien: ze bestaan nog steeds, de rolmodellen waar we respect voor hebben. En van waaruit we het een of het ander kunnen zoeken
Het respect is van ons weggekropen. Na de financiële crisis hadden we geen respect meer voor de bankiers. Na de misbruikschandalen in katholieke internaten niet langer voor geestelijken. En toen de politici ... Guttenberg deed alsof, Wulff was alleen op koopje en Niebel (minister van Ontwikkeling met legerpet) smokkelde een Perzisch tapijt.
Respect is het smeermiddel van de samenleving. Als het ontbreekt, faalt het naast elkaar bestaan . Respect - dit betekent in de eerste plaats respect voor de ander. Het maakt niet uit of het de kantoorcollega is die je niet echt leuk vindt, maar toch 's ochtends een vriendelijke "hallo" verdient. Of de buschauffeur, die elke dag naar zijn werk rijdt en daarom minstens zo nu en dan door ons moet worden uitgelachen. En de partner met wie zelfs het ergste gevecht nooit onder de emotionele taille mag gaan.
Bijna 50 jaar is de vraag oud, de Aretha Franklin zong eens vurig in haar microfoon: "Gewoon een beetje respect." Desalniettemin ontbreken de woorden niet aan actualiteit. Ze zijn net zo tijdloos als ons verlangen naar tolerantie, goede omgang met elkaar en rolmodellen.
Daarom moeten mensen elke keer naar opkijken. Onze grootouders behandelden functionarissen zoals rechters, politieagenten, politici, maar ook leraren, professoren, artsen en postbodes nog steeds met bijzonder respect. Dit veranderde uiterlijk toen de 68ers de banners "Under the Talaren - Muff of 1000 years" op de universiteiten uitrollen. Er was veel goeds in deze twijfel aan de autoriteiten: oude, ingetrokken structuren werden opgebroken. Tegenwoordig zijn rolmodellen echter een zeldzaam goed.
"We zijn veel gevoeliger geworden en vragen of iemand echt het respect van zijn kantoor verdient", zegt Niels Van Quaquebeke, die respect onderzoekt aan de Kühne Logistics University in Hamburg, en: "Hoogwaardigheidsbekleders moeten hun respect daarom steeds opnieuw hernieuwen uit te werken. "
Daarom stellen we voortdurend de legitimiteitsvraag. Alleen degenen die zich consistent correct gedragen, we letten ook op. Tegelijkertijd wensen we sterke figuren als Helmut Schmidt (93). De voormalige kanselier is booming - geen sociaal of politiek probleem dat zijn mening niet vereist. Hij is een morele autoriteit.
"In onze steeds complexere wereld verlangen we naar een gelegitimeerde hiërarchie", zegt Quaquebeke. Met andere woorden, het is prima als we een baas of een politicus volgen - zolang ze echt iets kunnen doen. De erkenning van de ander betekent ook dat we onszelf terugnemen. Wanneer we een vreemdeling respecteren, tillen we haar op een voetstuk en geven haar kracht. Maar macht kent ook altijd de kant van misbruik. Dus we zijn kwetsbaar. Daarom controleren we eerst uitgebreid de karaktersterkte van de tegenstander. "Het is niet noodzakelijk de oppervlakkige kracht die telt", legt Van Quaquebeke uit.
Neem Mesut Özil . Sommigen zullen dat waarderen vanwege zijn integrerende effect als een Duitse Turk in het nationale team - niet omdat hij zo goed voetbalt. En heel weinig mensen weten dat Iris Berben zich inzet voor Israël - de meeste mensen vinden haar leuk omdat ze een aantrekkelijke actrice is, zelfs op 62-jarige leeftijd . Dus iedereen geeft respect weg om verschillende redenen. Omgekeerd betekent dit ook dat niemand kan kiezen waarvoor hij of zij wordt gerespecteerd.
Tegenwoordig wordt Margot Käßmann minder bekend om haar werk als landbisschop dan om haar compromisloze ontslag, dat ze met 1, 5 duizendste achter het stuur van haar bedrijfswagen betrapt heeft. Karl-Theodor zu Guttenberg zal worden herinnerd voor zijn beschamend gedrag tegen het einde van zijn carrière, niet voor de hervorming van de Bundeswehr, die hij heeft geïnitieerd.
Soms bepaalt geslacht ook voor wie we respect moeten tonen. Angela Merkel, Ursula von der Leyen en Friede Springer - ze krijgen ook respect voor het feit dat ze zich tientallen jaren kunnen handhaven in mannelijke domeinen zoals toppolitiek en raden van toezicht. Over het algemeen zijn mannen beter af om hun diensten in het juiste licht te plaatsen. "Ze presenteren zich veel meer aan de buitenkant dan vrouwen, " zegt Van Quaquebeke, "en hebben de neiging om duidelijk aanspraak te maken op werkelijke maar veronderstelde prestaties." Uiteindelijk is er maar één regel: iedereen die respect eist, moet bij zichzelf beginnen. Het is niet de moeite waard om te klagen over het sluipende verlies van respect, boos te zijn over bankiers of politici wanneer ze geen respect hebben voor elkaars gedrag. We hoeven niet meteen aan de grote revoluties te beginnen die de krantenkoppen halen.
Zelfs voor kleine heldendaden wordt men bewonderd en gerespecteerd - althans in de vriendenkring en in de familie.
