Literaire competitie 2012
Hier presenteren we de 2e plaats van de Maxi Literatuurwedstrijd 2012
Waar is die vent alleen?
Ik wacht op een bankje in de Botanische Tuin en strek mijn gezicht naar de zon. Ik kan het handvat van de kinderwagen niet afschudden. Zondag parkbezoekers lopen voorbij. Sommigen brabbelen, anderen zijn zwijgzame, zwaarvoetige zwerver, kinderen springen, nu en dan wordt zand van het trottoir opgerold en stoffig tintelt mijn blote kuiten. Wat zich in de kinderwagen bevindt, wordt beschermd tegen nieuwsgierige blikken door een muskietennet.
Een slapende baby, wat anders?
Maar nee!
Er zou iets in kunnen zitten, behalve een levend wezen. Dat is tenminste wat mij werd beloofd.
Ik zoek snoep in mijn designer tas, pas mijn crop top aan, wrijf met een beetje spuug het stukje vuil van het glanzende leer van mijn nieuwe stiletto's. Een schaduw valt op mij. Ik knik. Een vrouw met grijs haar en een gezicht met kikker staart de kinderwagen in. Ze heeft de tule stof opgetild.
"Er is een pop, " zegt ze verontwaardigd.
Ik spring op. "Waar denk je aan?"
"Je hebt nooit eens voor je kind gezorgd! Ik heb je de hele tijd in de gaten gehouden. "
"Wat dan nog? Waar gaat het u om? "
"En niets stoorde me in de kinderwagen, " kwaakt de oude vrouw. "Grappig toch? Ik dacht aan plotselinge kinderdood en ... "
"Je hebt waarschijnlijk niet alle bekers in de kast!" Ik verzoek haar met klem de auto uit te gaan.
Maar het gezicht van de kikker is nog niet klaar met zijn missie. Voordat ik haar kan stoppen, scheurt ze de quilt af die de kin van de pop bereikt. Mijn verbazing is niet minder dan die van de vrouw. We staren allebei in de kinderwagen.
De pop is zonder lichaam.
Onder het hoofd van de kale baby bevindt zich in plaats van de romp, armen en benen een zwarte, uitpuilende plastic zak. Ik gooi de deken er haastig overheen.
"Wat ...", begint de oude vrouw opnieuw, maar ze wordt onderbroken. Iemand noemt het codewoord.
"Maxie! Daar is de Maximännchen! "Een man snelt naar ons toe. Hij legt nonchalant zijn arm om mijn middel en kijkt stralend naar het hoofd van de pop in de kinderwagen. Het kikkergezicht kijkt ons met open mond aan en maakt dan een duidelijk gebaar dat aan onze gezonde gemoedstoestand twijfelt.
"Schat, we moeten gaan! Mäxchen's oma staat al te wachten, "zegt de vreemde man opgewekt, grijpt de kinderwagen en trekt hem en mij energiek weg van de oude vrouw.
"Ongehoord!", Kwaakt het achter ons.
Zonder een woord te verlaten verlaten we het park.
"Verdomme, wat zit er in de tas?", Zou ik de man willen vragen - hij is ongeveer veertig en heeft opmerkelijk goed getrainde armspieren. Maar ik weiger het.
Omdat deze baan onduidelijk is.
Ik liet mezelf inhuren door Mimi Lorenz. Mimi, mijn medestudent, is Chaotin in de hoofdbaan. Ze moest vanmorgen dringend naar Stockholm vliegen. Voor een "heel belangrijke" baan waar ik in zou moeten stappen, smeekte ze me, ik moet gewoon het eenvoudige codewoord "Mäxchen" onthouden en een beetje tijd doorbrengen. Nou, dacht ik, 200 muizen op één middag zijn anders niet zo gemakkelijk te verdienen.
Dus pakte ik de kinderwagen eerder uit een lege garage. Er was een envelop met de aanbetaling klaar. De rest na het voltooien van de bestelling stond op de envelop.
Nu kreun ik naast de kerel die door de straten van de oude binnenstad loopt. Alleen met moeite kan ik hem bijhouden. Mijn voeten in sexy stiletto's doen pijn als de hel.
Na een halve eeuwigheid belanden we in een achtertuin. Geen zonnestraal. Maar boven ons schijnt een beetje inktzwarte lucht als de herinnering aan een vakantie aan de Middellandse Zee.
"Wacht hier maar tot ik terug ben", stelt de man vast.
Hij trekt haastig de plastic zak onder het dekbed vandaan en stopt deze onder het T-shirt, waarover hij een leren leren vest draagt. In een mum van tijd puilt een statige bierbuik onder de witte katoenen stof. De man probeert zijn jas met het vest te verbergen.
Het ziet er stom uit.
"Mijn geld?" Vraag ik.
"Juist. Ik ben zo terug. Begrepen? "Hij kijkt me aan met pindakaaskleurige ogen.
Daar geef ik niet om. Verdwijnen, zegt mijn instinct. Ik laat poppenhoofd en kinderwagen achter en sluip weg.
Terwijl ik de volgende hoek omdraai, vertel ik me tegen de man. Hij kreunt. Zijn knieën wijken. Shit! Een kogelgat in zijn rug! Hij kantelt opzij. Hallelujah! Wat nu? Doodsbang buig ik me naar hem toe.
Hij is dood, geloof ik.
Ik staar naar de verkeerde buik. Met trillende handen trek ik de zwarte tas onder het T-shirt uit en laat het verdwijnen in mijn ruime lederen tas.
Past perfect.
Als het drugs is, ga ik meteen naar de politie, dus ik wil er niets mee te maken hebben, ik zweer het.
Met een razend hart verdwijn ik ondergronds.
Er zijn maar een paar passagiers op de weg, wie wil zijn tijd onder de grond doorbrengen onder het prachtige weer? De man heeft zijn eigen schuld, ik stel mijn - laten we eerlijk zijn - vrij zwak geweten gerust. Ik bind de gestolen tas alleen vast als de metro begint. Een kijkje naar binnen en ik kan weer ademen. Geen hash, geen cocaïne of zoiets vreselijks.
De inhoud is erg aardig voor me.
Twee dagen durf ik niet vanuit mijn appartement. In regionaal nieuws brachten ze iets over de dode man in de steeg. Tobias B., 38, officieel, is neergeschoten, zo wordt gezegd. Van de dader ontbreekt elk spoor. Tatmotiv onbekend.
Ik maak me hier geen zorgen over.
"Gedraag je kalm. Ik ben zo terug ", adviseert Mimi me telefonisch vanuit de Zweedse hoofdstad.
Ze heeft een goed gesprek!
Op de derde dag bezwijk ik voor de verleiding om een klein beetje van het geld in de zwarte tas te spenderen. Naar mijn mening heeft € 70.000 aan rekeningen een behoeftige en waardige eigenaar gevonden. Als beloning voor de stress van de afgelopen dagen bestel ik een luxe shopping tour. Zoals altijd krijg ik een ongebreidelde besteding, besteed het geld met mijn eigen plezier, haal het uit de mooie lederen portemonnee die ik eerst heb gedaan en sla de biljetten nonchalant weg op het verkooppersoneel aan de balie.
In een nobele boetiek in de binnenstad vind ik geweldige kleding. Uiteindelijk heb ik bijna 4.000 euro contant op tafel gelegd. Het is een fout om mezelf achteraf nog een heerlijke Prosecco te laten inademen. Als ik eindelijk wil vertrekken, schud ik een gesloten deur.
"We hebben de politie gebeld. Ze probeerden ons vals geld te onderstrepen, "zegt een van de twee nu erg meegaande verkoopassistenten en werpt me een hatelijke blik toe.
En dan krijg ik ook bijna een hart Kasper.
"Shit, waarom ben je niet dood?" Ik zink op een sierlijke stoel.
De man met de pindakaasogen lacht. De politie wil me afbetalen, maar de man wuift eerst af. Hij is de baas. Een commissaris.
"Meisje, je hebt alles verpest, " zegt hij zachtjes. "Wacht, zei ik! Ik had een kogelvrij vest aan. Ik was gewoon een beetje duizelig, en jij gaat gewoon naar beneden met de Caster! "
De woorden Kripo, Undercover en drugsring snellen door mijn gehoorgangen zoals uitwerpselen, die worden meegesleept door een wc-spoeling. En de man kijkt me aan alsof ik het moet pakken.
"Waarom betalen de jongens niet de juiste hoeveelheid geld?" Wil ik weten.
"Nou, er zijn oplichters in alle industrieën, meisjes, " zucht hij. "En sommige zien er ook best schattig uit!"
Wil je meer lezen over Klaudia Jeske? In 2011 verscheen haar debuutroman "Erben ist mensch". Bestel hier bij amazon.de >>
