Foto: Imago / Scherf
"De nacht toen ik bijna de hoop verloor."
Ze is een sterke vrouw - maar ze heeft ook haar grenzen bereikt
Als ze terugdenkt aan de moeilijkste tijd van haar leven vandaag in november 2012, lijkt het allemaal gewoon een lange, slechte droom.
"Het was een plotselinge stop in mijn leven ... Ik ging zitten en noteerde mijn gedachten", zegt Wencke Myhre (65) over de tijd na de diagnose van borstkanker . Dat is hoe haar memoires zijn ontstaan.
Een open, verpletterende bekentenis van het leven. Vooral raakt de beschrijving van een bepaalde nacht - waarin ze bijna de hoop verloor ...
Het was bijna aan het einde van haar eerste chemotherapie toen ze merkte dat haar mooie haar onvermijdelijk faalde.
Wencke Myhre : "In een slapeloze nacht sta ik op, kijk in de spiegel en grijp mijn haar. Een groot plukje scheidt zich van de hoofdhuid. Met mijn hond, Oscar 'als stille toeschouwer, verwijder ik al het losse haar en knip ik de rest af met de nagelschaartje. Ik wikkel een hoofddoek en hoop dat mijn partner niet wakker wordt ... "
Kort na die nacht reed ze naar een pruikenmaker. Wencke: "Natuurlijk is haar slechts secundair, overleven is belangrijk - maar met de pruik voelde ik me meer beschermd. Niet zo kwetsbaar. We zijn allemaal ijdel ... "
Wencke overleefde de therapie, maar godzijdank gaat het goed met haar vandaag. Maar ze zegt ook: "Ik moet er vanaf nu mee leven. Ik zal deze onrust nooit opzij kunnen zetten (dat kan weer iets anders zijn, namelijk Rood.). Ze zal het hele leven leven . "
